Ze is doof en blind, deze kleine Vlinder. Als we binnen komen neemt ze afstand, haar hele lijfje gespannen voor wat er komt. Al haar zintuigen nemen waar dat er iets anders dan anders is in haar veilige ruimte. Wanneer Hein, mijn collega begint te spelen op zijn tenor saxofoon plakt Vlinder zich tegen de muur. Haar wang , haar handen en de zijkant van haar lijf. Eerst met grote afstand, maar naarmate het lied vordert komt ze via de muur steeds dichterbij ons.
Ze voelt en voelt en overstrekt haar lijf steeds naar achteren terwijl ze geluid maakt om te verwerken wat er aan prikkels op haar afkomt.
Als de muur is verkend en er genoeg veiligheid lijkt beweegt Vlinder zich naar de saxofoon van mijn collega. De kleine dame weet precies wat ze wil. Ze trekt de saxofoon naar zich toe en bevoelt het instrument vol overgave. We zijn ter plekke onder de indruk van haar wilskracht. De kelk wordt verkend door haar armen erin te stoppen, haar hoofd volgt. Het geluid, de trillingen de toetsen en alles wat in beweging komt wordt onderzocht. Tussendoor strekt ze weer met geluid naar achteren om te verwerken. Als de saxofoon even voor een ander kind uit haar groep is duikt ze op een tafel in de groep. Al voelend loopt ze eromheen stuit op mij en klimt op mijn schoot. Ik tik met mijn handen op de tafel mee met het ritme van de saxofoon. Kleine vlinder is stil om vervolgens ineens mijn handen te pakken en die met kracht op de tafel te slaan. Ze lijkt aan te geven dit ritme samen te willen maken. En dat doen we. We tikken samen het ritme met pauzes om vlinder de tijd te geven om te verwerken. Ze geniet zichtbaar en weer zijn wij onder de indruk van de kracht aanwezig in dit kleine mensje.
Wanneer haar aandacht weg is van het tikken van een ritme laat ze zich van mijn schoot zakken en beweegt zich naar haar eigen stoel. Ik volg haar. Ze gaat zitten op haar stoel en legt haar handen op de tafel voor zich. Snel pak ik een kazoo en bespeel deze terwijl ik het instrument op de tafel laat rusten. Ik zie in haar alerte lijf dat ze het instrument voelt met haar handen. Ik speel en stop, speel en stop. Vlinder voelt en verwerkt, voelt en verwerkt. Zo mooi om getuige van te zijn, communicatie in een hele pure vorm. Dan is het genoeg, Vlinder beweegt zich met stoel en al weg van de tafel, ze lijkt verzadigt. Om overprikkeling te voorkomen stoppen we het geluid, dempen alle muziek en genieten nog even na, de begeleiders en wij.
Dag Vlinder, tot volgende week.

Op naar nog een muzikaal avontuur, wij kijken ernaar uit!