Veel kinderen waar ik mee werk hebben een diagnose, zware woorden over hun beperkingen. Woorden die heel erg nodig zijn om de juiste hulp te ontvangen. Gezien mijn achtergrond als logopedist informeerde ik in de beginjaren van project (H)oorsax nog wel eens naar de achtergrond van kinderen, met name of er nog iets was waar we rekening mee moesten houden. Inmiddels heb ik geleerd dat het er niet toe doet, dat het juist fijner is niets te weten en in het moment te kijken wat zich aandient. Dat geeft namelijk veel meer ruimte voor het ontstaan van mooie momenten. We volgen het kind in wat het op dat moment nodig heeft, houden hierin rekening met de beperking, maar gaan juist vooral mee in de mogelijkheden.

Daan is een dove jongen die direct onze aandacht vraagt. Hij heeft een beeld van wat hij in de les wil gaan doen en toont veel interesse in de saxofoon. Zo heeft Daan al tijdens de eerste les in zijn hoofd dat hij een optocht wil doen door de gang van de school, in een rij, zo geeft hij duidelijk enthousiast met gebaren aan. Hij wil dan zelf natuurlijk vooraan lopen.

Als Daan de grote tenorsaxofoon mag voelen lijkt hij volledig in trance. Ademloos bekijkt en bevoelt hij het instrument. Als ik hem daarna vraag wat hij voelt, krijgen we een enorm uitgebreid relaas. Dat de trilling begon bij zijn voeten, omhoog trok en sterker werd in zijn buik en borst om uiteindelijk bij zijn hoofd en oren te wapperen (hij beeldt dit uit met wapperende handen) en te vertellen dat hij het dan echt hoort! Hoe Daan dit vertelt in gebarentaal is als een ware toneelvoorstelling voor ons, we beleven zijn ervaring in beeld met hem mee. Hij lijkt echt onder de indruk en wij zijn dit ook doordat hij de eerste dove leerling is die zo gepassioneerd en gedetailleerd vertelt wat hij ervaart als er muziek wordt gespeeld. Als Daan een eigen saxofoon in handen krijgt vindt hij dat geweldig. Zijn zwakke mondspieren en hierdoor weinig embouchure is geen probleem door het gebruik van een blokfluitmondstuk. Hij blaast, laat zijn vingers op de toetsen dansen en geniet zichtbaar.

De laatste les komt zijn wens uit. We organiseren een optocht met meerdere leerlingen. Daan komt in actie tijdens deze les, hij vertelt iedereen waar ze moeten staan en toont zich een ware manager van de groep. Zonder te dwingend te zijn heeft hij snel voor elkaar dat iedereen zijn plekje kent in de rij. Dan kan de optocht beginnen. Op de maat van muziek die in de gang wordt afgespeeld loopt Daan voorop met achter hem een rij klasgenoten. Met lachende gezichten, glimmend van trots lopen ze allemaal met hun saxofoon langs de verschillende lokalen. Daan, onze leider stijgt bijna op van blijdschap, steeds checkend of de anderen hem nog volgen in de optocht. Leerkrachten van andere groepen pakken spontaan muzikaal materiaal uit de kast om mee te swingen. Er ontstaat een vrolijke vibe, een schoolorkest. Na 4 weken project is het ook voor ons een heerlijke afsluiting.

En Daan?
Daan is in staat om te genieten van muziek maken, in zijn eigen fysieke beleving en met anderen.
Tot zover onze (H)oorsax diagnose.

Lees nog meer blogs..........