We maakten kennis met Bart. Na de zomervakantie gaat hij naar het VWO. Een slimme jongen met een grote woordenschat. Hij heeft autisme, heeft hierdoor veel behoefte an structuur en is prikkelgevoelig. We zagen hem blij worden van saxofoon spelen, maar ook worstelen met de hoeveelheid prikkels. "ik denk dat ik de saxofoon voorgoed moet neerleggen, het is hopeloos", zei hij met de tranen in zijn ogen. Hij wilde zo graag. Toch ging hij weer vol goede moed aan de slag als duidelijk was wat we verwachten, of als hij zelf de touwtjes in handen mocht nemen. De laatste les werkten we met keyboard, en beat en een speelsysteem voor de saxofoons. Bart mocht dirigeren, zijn favo rol en alle controle. Tot hij te vroeg afsloeg en de keyboardmeneer en de beat stopte. Bart raakte in paniek, want zijn stuk was nog niet klaar. Hij werd een beetje boos ook op die stomme meneer van het keyboard die zijn stuk afbrak. Door zijn paniek te benoemen werd hij al wat rustiger. We gaven een kort lesje over communicatie aan de gehele groep. Wat gebeurt er als je niet kijkt naar de dirgent, wat gebeurt en als de dirigent niet kijkt. Langzaam werd het Bart duidelijk hoe hij het moest aanpakken. Hij begreep dat hij een afspraak kon maken met die keyboardmeneer, dat zijn stuk dan wel zou kloppen. Voor Bart was het geen optie om het stuk af te maken, het moest volledig opnieuw. En dat deden we, vol overgave met het gehele orkest en natuurlijk de keyboard meneer. Op het eind gaf Bart keurig aan dat het bijna klaar was en de keyboard meneer moest opletten. Na de laatste noot was het dus perfect stil. En Bart... die gaf het dirgentenstokje met een grote glimlach aan ons terug.

Lees nog meer blogs..........